ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα του αυτοκινούμενου οχήματος ήταν ο λεονάρντο ντα Βίντσι, ώστόσο όμως μόνο η εκμετάλλευση του ατμού έκανε δυνατή την κατασκευή του.
Το πρώτο ατμοκίνητο ρυμουλκό όχημα κατασκευάσθηκε το 1763 από τον Γάλλο μηχανικό Ν. Κυνιώ, ο οποίος το 1771 κατασκεύασε ατμοκίνητο φορτηγό όχημα, την περίφημη σκευοφόρο, που φυλάσσεται στο μουσείο τεχνών και επαγγελμάτων της Γαλλίας...

Ακολούθησαν (από το 1801 εώς το 1836) οι άγγλοι Ρίτσαρντ Τρέβιθικ, Χ Τζαίημς (που πρώτος τοποθέτησε κιβώτιο ταχυτήτων στο ατμοκίνητο όχημα του), Ουώλτερ Χάνκοκ (που πρώτος τοποθέτησε το χειρόφρενο), Γρίφιθ, Χίλλ και Χάνκοκ που κατασκεύασαν τα πρώτα ατμοκίνητα λεωφορεία.
Ο Γάλλος Ονεσιφόρ Πεκέρ επινόησε το διαφορικό (1827). Ο Τσάρλς Γκουντγήαρ επινόησε τον βουλκανισμό (θείωση) των ελαστικών (1839) και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμ Τόμσον τον αεροθάλαμο (1845), τον οποίο τελειοποίησε ο Τζών Μπόυντ Ντάνλοπ (1888) .

Ετσι στα πρώτα πενήντα χρόνια του19 αιώνα το αυτοκίνητο έχει αποκτήσει τα κύρια στοιχεία του και πολύ γρήγορα ο βαρύς κινητήρας με ατμό δίνει τη θέση του στη μηχανή εσωτερικής καύσης.
Ο Γάλλος Ετιέν Λενουάρ ήταν ο πρώτος κατασκευαστής μηχανής εσωτερικής καύσης που λειτουργούσε με φωταέριο (1860). Δυο χρόνια αργότερα την τοποθέτησε σε αυτοκίνητο.
Ο γερμανός Γκόντλημπ Ντάϊμλερ αντικατέστησε το φωταέριο με πετρέλαιο το 1887. Το 1891 οι γάλλοι Πανάρ-Λεβασόρ τοποθετούν στο όχημα τους ένα κινητήρα Ντάϊμλερ δύναμης 21 ίππων.

Οι μηχανές των αυτοκινήτων άρχισαν να τελειοποιούνται με ταχύτατο ρυθμό. Οι πρωτοπόροι κατασκευαστές Πεζώ, Ντιόν-Μπουτόν, Πανάρ-Λεβασόρ, Μπολλέ, Λουί Ρενώ ανεβάζουν διαδοχικά τη μέση ταχύτητα στους δρόμους αποστάσεων. Παράλληλα αρχίζουν καθιερώνονται αγώνες ταχύτητας και αντοχής που συμβάλλουν στην τελειοποίηση του αυτοκινήτου.

Η μέση ταχύτητα ήταν 125 χλμ το 1921, 148 χλμ το 1932, 169 χλμ το 1939, ενώ οι μεγάλοι οδηγοί κατορθώνουν να πιάσουν ιλιγγιώδεις ταχύτητες στο 1 χλμ. Ο Μάλκολμ Κάμπελ λχ πιάνει 219 χλμ το 1924, 322 χλμ το 1928, 379 χλμ το 1932, 485 χλμ το 1937. Ο Εν σπάει το φράγμα των 500 χλμ το 1939 και ο Τζών Κόμπ το φράγμα των 600 χλμ το 1947...


Η Μεγάλη παραγωγή

Σκαπανείς στην κατασκευή και την τελειοποίηση του αυτοκινήτου ήσαν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί. Οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί μπήκαν αργότερα στο στίβο... αφού παρέκαμψαν τα νομοθετικά εμπόδια που είχαν παρεμβάλλει οι δύο χώρες στην παραγωγή αυτοκινήτων.

Ειδικότερα στην Αγγλία μεγάλο εμπόδιο υπήρξε ο νόμος της «ερυθράς σημαίας» (1865-1896) ο οποίος υποχρέωνε μπροστά από κάθε όχημα εκινείτο στους δημοσίους δρόμους να βαδίζει ένας άνθρωπος με ερυθρή σημαία στο χέρι.
Στην Αμερική εμπόδισε την ανάπτυξη της παραγωγής το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που εξασφάλισε ο δικηγόρος Σέλντεν για τα αυτοκίνητα με μηχανές εσωτερικής καύσης (1895). Το προνόμιο εκμετάλλευσης του διπλώματος του Σέλντεν είχε η εταιρία Αδειούχων Κατασκευαστών Αυτοκινήτων που κατασκεύαζε το σύνολο σχεδόν των αμερικανικών αυτοκινήτων.

Μόνο το 1911 κατόρθωσε ο Φόρντ να επιτύχει τη νομοθετική αλλαγή που επιτρέπει την ανάπτυξη της βιομηχανίας αυτοκινήτου. Αλλά και τεχνικές δυσκολίες παρεμπόδιζαν τη μεγάλη παραγωγή αυτοκινήτων Το πρόβλημα των ανταλακτικών αποτελούσε μια τέτοια δυσκολία. Λύθηκε από τον Αγγλο Χένρυ Λέλαντ που πέτυχε την παραγωγή τυποποιημένων ανταλλακτικών και άνοιξε το δρόμο στη μεγάλη παραγωγή.

Ο Ράνσομ Ολντς επιχείρησε την πλατιά παραγωγή των αυτοκινήτων του (Ολντσμόμπιλ) αλλά η μικρή ζήτηση τον υποχρέωσε να στραφεί στην παραγωγή μικρού αριθμού ακριβών αυτοκινήτων.
Το φθηνό αυτοκίνητο πέτυχε ο Φόρντ, ο οποίος αφαίρεσε κάθε μη αναγκαίο εξάρτημα από τη μηχανήκαι έριξε στην αγορά το μοντέλο 'Τ' που είχε θριαμβευτική επιτυχία και εγκαινίασε την μαζική παραγωγή αυτοκινήτων.